بررسی اثر متغیرهای حمل ونقلی بر تغییر استفاده از شیوه سواری شخصی در سفرهای روزانه

سیاست گذاران حمل‏ و‏نقل برای بهبود شرایط حمل‏ و‏نقلی جامعه سیاست هایی را اتخاذ می‏کنند، حال آنکه شهروندان در رویارویی با این سیاستها،  تصمیماتی را برای بهبود شرایط سفر خود  اتخاذ می‏کنند.  مطالعات متعددی بیانگر آن است که  این تصمیمات غالباً منجر به تحقق نیافتن پیش بینی های سیاست گذاران، در تجویز سیاستهای مدیریتی حمل ونقل برای جامعه می‏شود. در این مقاله با استفاده از رویکردی رفتاری، به بررسی نقش متغیرهای حمل ونقلی در تغییر وسیله استفاده کنندگان از سواری شخصی در سفرهای روزانه به محدوده مرکزی شهر تهران، پرداخته شده است. در این رویکرد با استفاده از مبانی طراحی آزمایش و مدلهای لوجیت، نقش متغیرهای مؤثر بر تغییر شیوه سفر از وسیله نقلیه شخصی به هفت طریقه جایگزین در اثر اعمال سیاست های مدیریت تقاضای حمل ونقل بررسی شده است.  بر این اساس متغیرها به دو دسته متغیرهای حمل ونقلی و متغیرهای غیر حمل ونقلی تقسیم شده اند که نتایج مدل ها بیانگر آن است که در تمامی طریقه های سفر مورد بررسی، نقش متغیرهای غیر حمل ونقلی پررنگ تر است.  این مطالعه نشان می‏ دهد که بیشترین سهم متغیرهای حمل ونقلی، در انتخاب گزینه های همگانی با دسترسی پیاده با متوسط 43 درصد و تاکسی با متوسط 31 درصد است. پس از آن، موتورسیکلت با 12 درصد، همگانی با دسترسی های شخصی و تاکسی هرکدام با 10 درصد قرار داشته و گزینه های تاکسی تلفنی و تاکسی با دسترسی شخصی نیز به ترتیب با پنج درصد و یک درصد در مراتب بعدی قرار دارند.